witte wereld

de zon prikt op mijn gezicht maar het vriest
voor me ligt een besneeuwd wit pad alsof het mij kiest
even een moment met alleen maar muziek dicht bij mij

door gele glazen heen zie ik een helder beeld
wat dankzij de sneeuwvlokken maar niet verveeld
en achter me vormt zich ondertussen al een lange rij

aan die rij is het goed zichtbaar dat ik er ben
ook voor anderen die ik misschien niet ken

straks hetzelfde pad terug, terug waar ik van kwam
een makkelijkere weg omdat ik het eerder al nam
weer binnen, bij de anderen, is het ook net zo’n feest

en als het dan een keer te druk wordt in mijn hoofd
denk ik heel even terug waardoor die drukte weer dooft
de gedachte over hoe het in mijn witte wereld is geweest